Заwтрашнi дзень - Страница 7
- Ты, здаецца, завешся Коля? - сказаў Крамарэвiч.
- Коля, - узрадаваўся хлапчук. Ласкавасць усяго свету зноў да яго павярнулася. Гэты хлапчук стаяў на мяжы або душэўнага калецтва, або жалезнай загартаванасцi на ўсё жыццё.
- Дык ведаеш, Колечка, цябе драмаць цягне. Ляж на печ i паляжы. I я паляжу.
Коля маўчаў.
Крамарэвiч падумаў, што зноў гэты хлапчук наёршыўся на яго, i сапраўды такi ўстрывожыўся. Чалавек просты, цiхi, звычайны, сярэднi, а цi малы будзе лячыць душу тым, што каб усе ведалi пра яго гора. Крамарэвiч знайшоў што сказаць:
- Ведаеш, Коля, у мяне ёсць бульба, чыгун i гаршкi, дровы i запалкi. Давай зварым есцi.
- Добра, - сказаў Коля.
Гэта настаў момант iх сапраўднага зблiжэння, шчырага i глыбокага, без якога б там нi было недавер'я адзiн да другога. Цяпер ужо гаварылi яны адзiн з адным бясконца. Да самых прыцемак былi яны ў хаце. Коля падаставаў са сваiх кiшэнь укачаных у хлебныя крошкi кавалкаў сухой каўбасы. Варачы яду i ядучы яе, абодва яны былi роўныя натурай i настроем, сапраўдныя дзецi. Пасля яны такi прылеглi на печы. Але толькi на некалькi хвiлiн. Першы ўзварушыўся Коля. Ён быццам успомнiў, што страцiць зараз нешта важнае.
- Ужо я пайду, - сказаў ён.
- Напроцi ночы?! - са штучным здзiўленнем устрапянуўся Крамарэвiч, але ён i ведаў, што яно ўсё так будзе, ён гэтага чакаў i хацеў гэтага.
Коля зашпiльваў вопратку i вельмi спяшаўся. "Моўчкi трэба з iм", думаў Антон Крамарэвiч i цясней падперазаўся па ватоўцы. Не гледзячы адзiн на аднаго, яны прыгатавалiся ў дарогу. Ужо моўчкi ў думках сваiх яны згаварылiся. Коля стаяў i чакаў, пакуль Крамарэвiч закруцiў дротам сенцы. Захад яшчэ ружовiўся, але змрок восеннага вечара ўжо быў густы. Певень ужо сядзеў на сваiм месцы перад вокнамi.
- Адзiчэў адзiн, небарак, - сказаў Крамарэвiч, гледзячы на пеўня.
- О, ён тут усё сядзiць з самага лета i раней яшчэ. Я яго тут часта бачыў.
"Гэты хлапчук ведае ўсе таямнiцы гэтага кутка тады, калi мяне i нiкога ўжо тут не было. Гэты двор пры хаце жыў сваiм бязлюдным адмысловым жыццём, а ён ведаў усё гэта, ён бачыў гэтае жыццё". Антон Крамарэвiч адчуваў усё так, быццам ён i Коля Сушчэвiч былi з даўнiх часоў змоўшчыкi. Так яны iшлi, Коля паперадзе, а Крамарэвiч за iм. Коля думаў: "Няхай ён iдзе за мною, я скажу, што не толькi дасачыў, хто жыве ў пустой хаце, але i прывёў яго".
Яны мiнулi старую арабiну i дайшлi да лесу. Крамарэвiч быў упэўнен, што яны iдуць туды, куды ён хацеў. Без жальбы i смутку ён думаў аб пустой хаце, у якой такi страшны цяжар цiснуў яго душу. Не было б горшай пакуты, каб аднаму аставацца там.
Гэта i быў апошнi вечар i дзень яго сумнай адзiноты. Ноч агарнула iх у далёкiм лесе. Зоры позняй восенi зiхацелi над чорнай цiшынёй яловага лесу. Бралася на прымаразак. Боты шоргалiся аб зямлю, i пад iмi трашчалi лiсце, iголле i першая намаразь. Антон Крамарэвiч заўважаў усё гэта так, як i праз усё сваё жыццё ён адчуваў i любiў гэты час года i сутак.
Пакуль гаiлася яго рана i пакуль ён сам правiўся ў таго добрага чалавека, усё навакольнае здавалася яму несапраўдным. Важным i сапраўдным было толькi тое, што ён не ведаў, як i дзе яго дзецi, i сумаваў па iх. Пакуль ён сядзеў цяпер у сумнай адзiноце старой хаты, усё навакольнае - i сонца, i дождж, i дзень позняй восенi, i апошнiя лiсткi на дрэве, - усё-ўсё, што ён век свой любiў, было несапраўднае, як бы знявечанае i ўражанае яго смуткам. Самае важнае i адзiнае i сапраўднае на ўвесь свет было тое, што ўсе яны, дзецi i яна, iх мацi, верная сяброўка яго, знiклi з жыцця, што iх ужо на свеце не было! I што той, хто адабраў у iх жыццё, вырваў душу, сам жыве i цешыцца з жыцця. Першыя прыступы нянавiсцi ўжо тады пачалi завалодваць iм, але iх душыў роўны смутак i бесперапыннае прыгнечанне душы. Свет быў заслонен перад iм. Як быццам бы ўжо няможна было цешыцца з дрэва за акном i з яснага неба зранку.
Чалавеку не трэба многа для яго ўцехi i шчасця. I тое, што жыве ў чалавечай душы, не мае вечнай меры вялiкага i малога. Ён яшчэ не бачыў тых людзей, да якiх вёў яго Коля, а ўжо страцiў пачуццё таго, што ўсё навакольнае несапраўднае. Прыгнечанне было знята з яго душы. Цi надоўга? Але цяпер, так як i заўсёды, стаяла восенная ноч i так, як заўсёды, можна i трэба было мець з яе вялiкую ўцеху.
Яны прыйшлi ў лясны лагер задоўга да свiтання. Тут ужо Крамарэвiч заўважыў, што Коля пачаў трымацца як гаспадар усяго тут. Перад Крамарэвiчам ён увайшоў у ролю.
- Тут заўважым чалавека, унь, там будзе стаяць, - сказаў ён таемным голасам.
Сапраўды, яны пачалi падыходзiць да цёмнага абрысу чалавечай постацi.
- Гэта я, Коля Сушчэвiч, - пацiху выгукнуў ён, i Крамарэвiч шпарчэй пайшоў за iм. Коля сказаў яму прыгнуць галаву, калючае голле зачапiла за лоб i вушы, i Коля сказаў, што трэба закурыць i класцiся спаць. Коля ўжо распараджаўся. Крамарэвiч сеў на нейкае ламачча. Коля раптам сказаў:
- Гэта я забыўся, нам трэба не ў гэтае месца. Пярэйдзем туды.
- Куды гэта? - сказаў Крамарэвiч сумысле. Ён падумаў, што яму не трэба быць такiм паслухмяным перад гэтым хлапчуком. Ён як мае быць вылечыўся ад свайго душэўнага заняпаду. - Куды ж нам iсцi? - сказаў ён. - Ранiцай пойдзем, а цяпер прыдрамнуць трэба. Гэта шалаш нейкi?
Цвёрды i аўтарытэтны тон яго слоў адразу ўзяў пад уладу Колю.
- Гэты шалаш як на аднаго, гэта я сабе яго зрабiў, - абазваўся Коля тонам малога, якi рад пахвалiцца перад старэйшым. - Тут толькi трэба выцягнуцца, дык i ўдвух льга выспацца.
I праўда, што iм трэба было выцягнуцца, каб удвух паспаць да ранiцы. Яны цесна прыцiснулiся адзiн да аднаго спiнамi i глыбока задрамалi. Але ненадоўга. Неўзабаве Коля пачаў гаварыць i кiдацца. Дрымота яго была неспакойная. Праз сон ён гаварыў з бацькам, а пасля пытаўся ў некага, дзе бацька, i некаму казаў, што калi мацi вiсела на шыбенiцы, вецер трапаў яе валасы. Некалькi разоў ён усхватваўся, а пасля зноў кiдаўся на ранейшае месца i прыцiскаўся да спiны свайго суседа. Крамарэвiч выразна ўбачыў i адчуў, як уражана душа гэтага хлапчука i што ён можа стаць на мяжы душэўнага калецтва. I ў гэты момант уся iстота яго ўздрыганулася ад думкi, што яму трэба шукаць сваiх дзяцей, што, можа, каторае з iх толькi падстрэлена i мучыцца дзе. Можа гэта было хворае ўяўленне таго, у што ён сам не верыў, але гэта зноў узнiмала да вялiкага гарту яго ўзбуджанне. Зноў яму стала цяжка, i ён з радасцю заўважыў, што пачало свiтаць.